Περί American Pie ο λόγος…
Καλησπέρα και χρόνια πολλά. Όχι δεν είμαι ούτε κλασμένος ούτε ηλίθιος ούτε τίποτα, απλά αυτό είναι το πρώτο μου άρθρο για το 2010 και με 54 μέρες καθυστέρηση (γιατί γαμάω). Οι λόγοι που δεν ανεβάζαμε άρθρα τόσο εγώ όσο και ο Φίλιππος τόσο καιρό ήταν αρκετοί. Ας αρκεστούμε στις ατυχής συγκυρίες και στο ότι ο Φίλιππος συντηρεί και 2ο blog (του οποίου την παραπομπή ήδη θα έχετε παρατηρήσει αρκετοί/ες από εσάς στην δεξιά πλευρά του ιστότοπου).
On topic: Λοιπόν ήρθε η ώρα να επιστρέψω στο κράξιμο με ένα όχι τόσο για χαβαλέ άρθρο μα περισσότερο κοινωνική κατακραυγή και review στα American Pie που τόσοι αγαπήσαμε.
Αρκετοί θα έχετε δει έστω και ένα. Το πρώτο American Pie βγήκε το 1999 και ήταν από τις αγαπημένες μου ταινίες (και ακόμα είναι). Τυπική Αμερικανιά εποχής όπως και το Road Trip πού είχε αρκετή καφρίλα για να λιώσει ένα προέφηβος/ έφηβος/φοιτητής στα γέλια και λίγο γυμνό γιατί οι Αμερικάνοι ξέρουν να μας φροντίζουν. Άφθονες σκηνές γέλιου, τόσο γυμνό όσο χρειάζεται για να καθηλώσει και τους πιο απαιτητικούς μπανιστιρτζήδες και λίγο love story γιατί και αυτό το αγαπάμε.
Έπειτα ήρθε το 2001 το “American Pie 2” ένα sequel του προαναφερθέντος με τον Stifmeister (SeanWilliam Scott) τον οποίο παρέλειψα πριν, να δίνει ρέστα όπως και το υπόλοιπο επιτυχημένο cast που παρέμεινε απαράλλαχτο. Το συγκεκριμένο A.P έγινε και το αγαπημένο μου παραμένοντας μέχρι και σήμερα στο Top 10 αγαπημένων μου ταινιών (και ναι είναι μεγάλη του τιμή).
Η "τριλογία" των American Pie ολοκληρώθηκε το 2003 με το American Wedding. Λόγω του τίτλου αρκετοί ψιλοτρανταχτήκαμε. Εγώ ο ίδιος σκέφτηκα “Ωχ, πάνε οι εφηβικές μαλακίες και καφρίλες που έδιναν και έπαιρναν”. Τελικά εν μέρει βγήκα αληθινός αλλά οι καφρίλες συνεχίστηκαν. Ενώ αξίζει να αναφέρω τον κορυφαίο διάλογο:
Stifler: Shhiittt, I got a frosted ass crack! Hey Finch, you want this for here, or to go?
Finch: "A witty saying proves nothing," -Voltaire.
Stifler: "Suck my dick!" -Ron Jeremy
Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει η τριλογία προσφέροντας μου και αυτή άφθονο γέλιο.
Ειλικρινά και οι 3 γαμούσαν καθώς και οι 3 είχαν τον Stifmeister, είχαν τον Flinch που γαμούσε την μάνα του Stiffmeister και τον Jim ο οποίος παρόλο που το δεύτερο του όνομα έπρεπε να τανPathetic ήταν από τα βασικά στοιχεία του A.P. Τέλος, πολύ καλή alternative rock η οποία ταίριαζε και με τις σκηνές και έδινε άλλο αέρα.
Μετά άρχισαν τα American Pie presents.
Όλο το cast αλλαγμένο εκτός από τον Noah Levenstein (Eugene Levy) ο οποίος παίζει μέχρι και στο The Book Of Love (σσ το πιό πρόσφατο American Pie, 2009) και έφυγε και το είδωλο μου ο Στηφμαηστερ παίρνοντας σειρά ο αδερφός του. Οκ, χαλάστηκα στην αρχή ωστόσο ήταν μία αρκετά καλή ταινία, καμία σχέση με τις πρώτες 3 αλλά σε πολύ καλό δρόμο. Πρόσφερε αρκετό γέλιο, είχε και αυτό το γυμνό του, είχε και το love story του, τα μεθύσια του και έτσι ήταν αξιόλογο.
Έπειτα βγήκε το Naked Mile, πάλι όλο το cast αλλαγή εκτός του Noah και με μία φλωριασμένη εκδοχή του Stifler, o ξάδερφος του αν δεν με απατάει η μνήμη. Βέβαια η ταινία εξελίχθηκε φοβερά με μία εκπληκτική αρχή (ελπίζω μερικοί αναγνώστες να θυμούνται πως πέθανε η γιαγιά του) και με ένα γυμνό μίλι που οκ έπεσε ΠΟΛΥ βυζί σε σημείο να ορκίζομαι πως δεν θα ξαναδώ βυζί γιατί μπούχτισα. Ο ίδιος ο Ron Jeremy έχει δει λιγότερο βυζί σε όλες τις τσόντες που έχει παίξει μαζί. Αλλά συναντάς έναν άξιο ανάδοχο του Stifler, τον Dwight (ξάδερφος του φλώρου Erik) με τον οποίο κλάνεις στο γέλιο. Και οι νάνοι είναι ένα στοιχείο που κάνει την ταινία μοναδική.
Σειρά έχει το Beta’s House, μια ταινία με αρκετό Ελληνικό στοιχείο (Greek olympiad) με τους ίδιους χαρακτήρες του Naked Mile και το ίδιο γέλιο. Όποιος έχει δει την ταινία σίγουρα δεν ξεχνάει την σκηνή με την Greek Roulette όπου σου προσφέρει αηδία, σασπένς και γέλιο ταυτόχρονα με έναν μοναδικό τρόπο. Έτσι ήμουν ευχαριστημένος μέχρι ένα σημείο από τα μέχρι τότε American Pie, έχοντας ωστόσο μια νοσταλγία για τα original series…
Και σήμερα είδα την ξεφτίλα, το The Book Of Love, για άλλη μια φορά με τελείως αλλαγμένο καστ, το οποίο με έτσουξε λίγο γιατί μου αρέσει ο πυρήνας των προηγούμενων 2, αλλά το προσπέρασα. Η ταινία ξεκινά με έναν μαλακάκο που δεν θυμάμαι όνομα να τραβάει μαλακία με ένα self-made αιδοίο αποτελούμενο από toast με φυστικοβούτηρο και να του παίρνει πίπα ο σκύλος του, το οποίο το έκανε τόσο άθλια που αντί να γελάσω ξενέρωσα την ζωή μου. Ο pathetic λοιπόν αυτός τυπάκος (το pathetic είναι στοιχείο του εκάστοτε πρωταγωνιστή και το αγαπάω) έχει 2 φίλους και ως συνήθως ψάχνουν να πηδήξουν. Εκεί, ενώ περίμενα να συναντήσω τον γνωστό γκομενομαγνήτη κάφρο Stifler, συνάντησα έναν διανοητικά καθυστερημένο φορά (ο οποίος πότε δεν μάθαμε πια είν η γαμημένη σχέση του με τον αρχικόStifler) σαν τους τυπάδες που είχαμε στο δημοτικό που έπιαναν το βυζάκι της συμμαθήτριας μας και νόμιζαν ότι ήταν γκομέναροι και ότι πλέον χώρισαν με την παρθενιά, να κάνει άθλιες φάρσες όντας σε όλη την ταινία σαν μεθυσμένος μετά από 35 σφηνάκια και αυτή την φορά να κουτουπώνεται στο τέλος από έναν τάρανδο (!). Σε αυτό το American Pie βλέπουμε την κλασσική πεπατημένη των προηγουμένων aka βυζία, γέλιο, βυζία, μελό, κώλο, βυζί, εμετός, καπότα, βυζί, γέλιο, γέλιο, γέλιο με την διαφορά ότι αντικατέστησαν το γέλιο με φτηνό γέλιο και πρόσθεσαν γαμάτη σκηνοθεσία.
ΑΛΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΧΕΣΩ ΤΗΝ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ. Το American Pie ανέκαθεν είχε πρωτεύων σκοπό να μας κάνει να κρατάμε στο αριστερό χέρι την κοιλιά από τα γέλια και στο δεξί το πουλί μας από την καύλα. Τι στον πούτσο να την κάνω την σκηνοθεσία;;;
Τέσπα αν με ρωτάγατε πως θα κατάτασσα τα American Pie, εγώ θα απάνταγα έτσι:
*American Pie 2
*American Wedding
*American Pie
*American Pie Presents Beta's House
*American Pie Presnts The Naked Mile
*American Pie Presents Band Camp
*American Pie Presents The Book Of Love
Ειλικρινά το 7ο ήταν μία οικτρή απογοήτευση με κάποιες ενδείξεις που μαρτυρούν ότι αυτό είναι έναAmerican Pie και σου προσφέρουν γέλιο…μάλλον κάπου εδώ μια αυτοκρατορία τελείωσε…
Αλλά δεν γαμιέται; Όσο υπάρχουν τα Big Bang Theory, Family Guy, Southpark, The Simpsons, How I MetYour Mother και το Futurama θα είμαστε χαρούμενοι.
Και κάπου εδώ σας αφήνω για να πάω να θρηνήσω τον χαμό μιας αυτοκρατορίας…
Συντάχθηκε από: Ανδρέας
Καλησπέρα και χρόνια πολλά. Όχι δεν είμαι ούτε κλασμένος ούτε ηλίθιος ούτε τίποτα, απλά αυτό είναι το πρώτο μου άρθρο για το 2010 και με 54 μέρες καθυστέρηση (γιατί γαμάω). Οι λόγοι που δεν ανεβάζαμε άρθρα τόσο εγώ όσο και ο Φίλιππος τόσο καιρό ήταν αρκετοί. Ας αρκεστούμε στις ατυχής συγκυρίες και στο ότι ο Φίλιππος συντηρεί και 2ο blog (του οποίου την παραπομπή ήδη θα έχετε παρατηρήσει αρκετοί/ες από εσάς στην δεξιά πλευρά του ιστότοπου).
On topic: Λοιπόν ήρθε η ώρα να επιστρέψω στο κράξιμο με ένα όχι τόσο για χαβαλέ άρθρο μα περισσότερο κοινωνική κατακραυγή και review στα American Pie που τόσοι αγαπήσαμε.
Αρκετοί θα έχετε δει έστω και ένα. Το πρώτο American Pie βγήκε το 1999 και ήταν από τις αγαπημένες μου ταινίες (και ακόμα είναι). Τυπική Αμερικανιά εποχής όπως και το Road Trip πού είχε αρκετή καφρίλα για να λιώσει ένα προέφηβος/ έφηβος/φοιτητής στα γέλια και λίγο γυμνό γιατί οι Αμερικάνοι ξέρουν να μας φροντίζουν. Άφθονες σκηνές γέλιου, τόσο γυμνό όσο χρειάζεται για να καθηλώσει και τους πιο απαιτητικούς μπανιστιρτζήδες και λίγο love story γιατί και αυτό το αγαπάμε.
Έπειτα ήρθε το 2001 το “American Pie 2” ένα sequel του προαναφερθέντος με τον Stifmeister (SeanWilliam Scott) τον οποίο παρέλειψα πριν, να δίνει ρέστα όπως και το υπόλοιπο επιτυχημένο cast που παρέμεινε απαράλλαχτο. Το συγκεκριμένο A.P έγινε και το αγαπημένο μου παραμένοντας μέχρι και σήμερα στο Top 10 αγαπημένων μου ταινιών (και ναι είναι μεγάλη του τιμή).
Η "τριλογία" των American Pie ολοκληρώθηκε το 2003 με το American Wedding. Λόγω του τίτλου αρκετοί ψιλοτρανταχτήκαμε. Εγώ ο ίδιος σκέφτηκα “Ωχ, πάνε οι εφηβικές μαλακίες και καφρίλες που έδιναν και έπαιρναν”. Τελικά εν μέρει βγήκα αληθινός αλλά οι καφρίλες συνεχίστηκαν. Ενώ αξίζει να αναφέρω τον κορυφαίο διάλογο:
Stifler: Shhiittt, I got a frosted ass crack! Hey Finch, you want this for here, or to go?
Finch: "A witty saying proves nothing," -Voltaire.
Stifler: "Suck my dick!" -Ron Jeremy
Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει η τριλογία προσφέροντας μου και αυτή άφθονο γέλιο.
Ειλικρινά και οι 3 γαμούσαν καθώς και οι 3 είχαν τον Stifmeister, είχαν τον Flinch που γαμούσε την μάνα του Stiffmeister και τον Jim ο οποίος παρόλο που το δεύτερο του όνομα έπρεπε να τανPathetic ήταν από τα βασικά στοιχεία του A.P. Τέλος, πολύ καλή alternative rock η οποία ταίριαζε και με τις σκηνές και έδινε άλλο αέρα.
Μετά άρχισαν τα American Pie presents.
Όλο το cast αλλαγμένο εκτός από τον Noah Levenstein (Eugene Levy) ο οποίος παίζει μέχρι και στο The Book Of Love (σσ το πιό πρόσφατο American Pie, 2009) και έφυγε και το είδωλο μου ο Στηφμαηστερ παίρνοντας σειρά ο αδερφός του. Οκ, χαλάστηκα στην αρχή ωστόσο ήταν μία αρκετά καλή ταινία, καμία σχέση με τις πρώτες 3 αλλά σε πολύ καλό δρόμο. Πρόσφερε αρκετό γέλιο, είχε και αυτό το γυμνό του, είχε και το love story του, τα μεθύσια του και έτσι ήταν αξιόλογο.
Έπειτα βγήκε το Naked Mile, πάλι όλο το cast αλλαγή εκτός του Noah και με μία φλωριασμένη εκδοχή του Stifler, o ξάδερφος του αν δεν με απατάει η μνήμη. Βέβαια η ταινία εξελίχθηκε φοβερά με μία εκπληκτική αρχή (ελπίζω μερικοί αναγνώστες να θυμούνται πως πέθανε η γιαγιά του) και με ένα γυμνό μίλι που οκ έπεσε ΠΟΛΥ βυζί σε σημείο να ορκίζομαι πως δεν θα ξαναδώ βυζί γιατί μπούχτισα. Ο ίδιος ο Ron Jeremy έχει δει λιγότερο βυζί σε όλες τις τσόντες που έχει παίξει μαζί. Αλλά συναντάς έναν άξιο ανάδοχο του Stifler, τον Dwight (ξάδερφος του φλώρου Erik) με τον οποίο κλάνεις στο γέλιο. Και οι νάνοι είναι ένα στοιχείο που κάνει την ταινία μοναδική.
Σειρά έχει το Beta’s House, μια ταινία με αρκετό Ελληνικό στοιχείο (Greek olympiad) με τους ίδιους χαρακτήρες του Naked Mile και το ίδιο γέλιο. Όποιος έχει δει την ταινία σίγουρα δεν ξεχνάει την σκηνή με την Greek Roulette όπου σου προσφέρει αηδία, σασπένς και γέλιο ταυτόχρονα με έναν μοναδικό τρόπο. Έτσι ήμουν ευχαριστημένος μέχρι ένα σημείο από τα μέχρι τότε American Pie, έχοντας ωστόσο μια νοσταλγία για τα original series…
Και σήμερα είδα την ξεφτίλα, το The Book Of Love, για άλλη μια φορά με τελείως αλλαγμένο καστ, το οποίο με έτσουξε λίγο γιατί μου αρέσει ο πυρήνας των προηγούμενων 2, αλλά το προσπέρασα. Η ταινία ξεκινά με έναν μαλακάκο που δεν θυμάμαι όνομα να τραβάει μαλακία με ένα self-made αιδοίο αποτελούμενο από toast με φυστικοβούτηρο και να του παίρνει πίπα ο σκύλος του, το οποίο το έκανε τόσο άθλια που αντί να γελάσω ξενέρωσα την ζωή μου. Ο pathetic λοιπόν αυτός τυπάκος (το pathetic είναι στοιχείο του εκάστοτε πρωταγωνιστή και το αγαπάω) έχει 2 φίλους και ως συνήθως ψάχνουν να πηδήξουν. Εκεί, ενώ περίμενα να συναντήσω τον γνωστό γκομενομαγνήτη κάφρο Stifler, συνάντησα έναν διανοητικά καθυστερημένο φορά (ο οποίος πότε δεν μάθαμε πια είν η γαμημένη σχέση του με τον αρχικόStifler) σαν τους τυπάδες που είχαμε στο δημοτικό που έπιαναν το βυζάκι της συμμαθήτριας μας και νόμιζαν ότι ήταν γκομέναροι και ότι πλέον χώρισαν με την παρθενιά, να κάνει άθλιες φάρσες όντας σε όλη την ταινία σαν μεθυσμένος μετά από 35 σφηνάκια και αυτή την φορά να κουτουπώνεται στο τέλος από έναν τάρανδο (!). Σε αυτό το American Pie βλέπουμε την κλασσική πεπατημένη των προηγουμένων aka βυζία, γέλιο, βυζία, μελό, κώλο, βυζί, εμετός, καπότα, βυζί, γέλιο, γέλιο, γέλιο με την διαφορά ότι αντικατέστησαν το γέλιο με φτηνό γέλιο και πρόσθεσαν γαμάτη σκηνοθεσία.
ΑΛΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΧΕΣΩ ΤΗΝ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ. Το American Pie ανέκαθεν είχε πρωτεύων σκοπό να μας κάνει να κρατάμε στο αριστερό χέρι την κοιλιά από τα γέλια και στο δεξί το πουλί μας από την καύλα. Τι στον πούτσο να την κάνω την σκηνοθεσία;;;
Τέσπα αν με ρωτάγατε πως θα κατάτασσα τα American Pie, εγώ θα απάνταγα έτσι:
*American Pie 2
*American Wedding
*American Pie
*American Pie Presents Beta's House
*American Pie Presnts The Naked Mile
*American Pie Presents Band Camp
*American Pie Presents The Book Of Love
Ειλικρινά το 7ο ήταν μία οικτρή απογοήτευση με κάποιες ενδείξεις που μαρτυρούν ότι αυτό είναι έναAmerican Pie και σου προσφέρουν γέλιο…μάλλον κάπου εδώ μια αυτοκρατορία τελείωσε…
Αλλά δεν γαμιέται; Όσο υπάρχουν τα Big Bang Theory, Family Guy, Southpark, The Simpsons, How I MetYour Mother και το Futurama θα είμαστε χαρούμενοι.
Και κάπου εδώ σας αφήνω για να πάω να θρηνήσω τον χαμό μιας αυτοκρατορίας…
Συντάχθηκε από: Ανδρέας
Bασικα μετα το 3 εχασα το ενδιαφερον μου για το A.P. Εγινε πολυ προβλεπομενο και εβγαζε οπως ειπες φτηνο γελιο.
Παντως για ολα τα υπολοιπα που εχουν μεινει, συμφωνω σε ολα μαζι σου εκτος απο Simpsons. Δεν βγαζει καθολου γελιο πια.
Αντε σκασε ρε Fry και πηγαινε στησου στον Bender :P
Mπορει να το παιζω χαζος για να αναδειξω τον Βender αλλα τα worms ειναι ακομα μεσα μου και σε λιγο καιρο θα φτασω σε υπερανθρωπο επιπεδο και... θα σας δειξω εγω! Θα δειτε τι θα παθετε! :p
Peace bro!